De conclusie zo duidelijk, waar je ooit geen stem leek te hebben en waar je niet het vermogen had om voor jezelf op te komen om wat voor reden dan ook. Heb je dat nu wel, door je volwassen deel aan te spreken kan je nu alsnog dat gedeelte in jezelf aanspreken en eindelijk gehoor geven aan wat je toen niet deed. Aan alles wat verloren gegaan is in tijd en waar je moeite had om dit los te laten omdat je niet de woorden hebt uitgesproken die je wilden. Omdat je bevroor, simpelweg angst voelden om jezelf uit te spreken.
Mag je nu alsnog de keuze maken om dit juist wel te doen. Je mag waarde hechten aan wat jouw verdriet heeft gedaan of pijn heeft veroorzaakt. Niet om de ander een schuldgevoel te geven, maar om de verantwoording terug te geven aan de andere persoon. Jij hebt het ervaren zoals jij dat hebt gedaan en het is jouw recht om jouw beleving te mogen uiten. Je hoeft jezelf niet de mond te laten snoeren hierin. Ik heb dit te lang gedaan waardoor ik jarenlang met wonden ben blijven rondlopen, omdat ik ervan was overtuigd dat ik het had verdiend. De overtuiging was zo diep verzonken in mezelf, dat ik terug moest keren naar de realiteit. Mezelf weer moest terug halen naar het hier en nu en mocht gaan kijken wat ik hiervan mocht leren.
Mijn verhaal :
de greep van een narcist:
Toen ik ongeveer 17 jaar was kwam ik voor het eerst in aanraking met zogezegd een heel naar persoon. Toen er tijd wist ik nog niks van narcisme af, en was ik me van geen kwaad bewust. Ik had eerlijk gezegd totaal geen eigenwaarde of zelfliefde. Dit kwam mede door mijn pest verleden. En daardoor viel ik al snel voor zijn mooie woorden, valse beloftes en manipulaties. Het was al te laat, dit hoor ik mezelf nu zeggen tegen de mensen die mij vragen waarom ik toen niks durfden te zeggen over de greep die hij op mij had. Ik was doodsbang en voelden mezelf langzaam steeds verder wegzakken. Ik werd een gevangene van de macht die hij over mij had. Geketend aan kettingen die ik maar niet wist te doorbreken. En elke keer als ik dit probeerden, kreeg ik weer een soort van schuldgevoel richting hem. Het was alsof hij precies wist in te spelen op mijn gevoel van empathie. Want als ik ook maar ergens een mening over had, of een soort van afkeuring richting hem dan was hij mij alweer een stap voor. Dit deed hij in de vorm van kwetsen, lelijke woorden gebruiken, schelden, agressief worden en hierbij vaak ook met zijn vuist gaten in de muur slaan. Ik raakten helaas steeds meer en meer aan hem gehecht. Alsof je eigenlijk geen eigen keuze meer hebt. Je wil het niet, en toch gebeurt het. Alsof je in een misselijkmakend horrorverhaal bent beland. Want aan de ene kant verafschuw je hem, en toch voel je constant aangetrokken om te blijven doen wat hij van je verwacht. Je bent in de ban van valse liefde.
Onmacht –
Je voelt je machteloos, elke keer weer als hij je weet over te halen. De juiste woorden gebruikt en of lief voor je is. Ach zal het dan toch allemaal wel meevallen denk je in het begin. Niet wetende dat het alleen maar van kwaad tot erger zou worden naar mate de tijd verstrijkt. Steeds meer en vaker kwam zijn ware gezicht tevoorschijn als we alleen waren. De momenten waarop ik me steeds onveiliger begon te voelen. Angst voor wat me nu weer te wachten stond. En elke keer werd het duidelijk dat ik geen eigen bestaan recht meer had. Hij vervreemden mij totaal van mijn ouders, en hij begon steeds vaker mij te overheersen hierin. Achteraf gezien kreeg ik zelfs van mijn ouders te horen dat hij achter mijn rug de telefoon had opgepakt en hun had verteld dat ik niet meer naar huis zou komen. Terwijl hij natuurlijk tegen mij iets heel anders zei. Leugens, ja die waren er genoeg. En dan te bedenken dat ik hem geloofden? Hoe stom kan je zijn. Maar je wist niet beter dan te geloven wat hij zei. Deed je dit niet dan kon je weer een agressief persoon verwachten. Dus ik hield me vaak in, zei niks en was me ervan bewust dat ik niks meer te zeggen had. Nee was geen woord wat in zijn woordenboek bestond. En als ik aangaf dat ik bepaalde dingen niet prettig vond, bijvoorbeeld op seksueel vlak, dan werd ik de grond ingetrapt. Dan kwam zijn zwarte kant het meest naar voren. En dus gaf ik vaak maar toe. Hierdoor ben ik ook meerdere keren seksueel misbruikt in de relatie. Ik voelden me vies, gebruikt en totaal ongeliefd. Terwijl ergens dacht ik toch echt dat er liefde was. Ik kreeg een verdraaid beeld hoe een man met een vrouw hoorden om te gaan. Jongvolwassenen nog niet eens volwassen, ik was een jongvolwassene die dit helemaal niet wilden meemaken. Ik kreeg steeds vaker moeite met mijn eigen spiegelbeeld, ik herkenden mezelf niet eens meer. Ik was het slachtoffer en hij de dader. Toch bleef ik keer op keer maar teruggaan naar hem. Het dreef mijn ouders tot waanzin. En ze waren inmiddels ook bang mij voorgoed kwijt te raken aan hem.
Een hel aan situaties –
Om maar wat dingen te benoemen die zijn gebeurd: bedreigingen met onder andere een mes gericht op zichzelf en mijn moeder.
Bedreigingen met een mes waarop hij zei dat als ik het niet meer zag zitten ik dan maar uit het leven moest stappen. Agressieve houding als ik niet toegaf op zijn seksuele lusten wat vervolgens uitliep op hele lelijke scheldwoorden, waardoor ik vaak zo bang was dat ik de kamer uitvluchten. Leugens over wanneer hij naar huis moest, dat hij thuis zo slecht werd behandeld en hij zelf bang was. Natuurlijk was dit helemaal niet zo, en kwam de waarheid al snel naar boven toen zijn moeder uitsprak hoe zijn gedrag was. Leugens gingen als vanzelf voor hem. En hij voelden zich ook nooit schuldig erover. Hij deed nooit iets verkeerd, in zijn ogen was hij namelijk het slachtoffer.
Hoe breek je de band –
De band doorbreken met een persoon die zo goed op je gevoel kan in spelen is niet gemakkelijk en dat is nog zacht uitgedrukt. Het is verschrikkelijk moeilijk om je hieruit te verwijderen. En is bijna onmogelijk als je geen hulp van buitenaf ontvangt. Nadat mijn moeder steeds vaker begon op te merken hoe hij zich gedroeg en hoe ik eronder begon te lijden is ze ingesprongen. Het openende mijn ogen voor lang genoeg zodat ik al het contact met hem kon verbreken. Hij begon me onder andere te stalken, door mij constant te bellen. Begon mij zwart te maken online. En de meest haatdragende dingen te zeggen. Ik zou hier niet zomaar vanaf komen, en hij zou er alles aan doen om mijn leven kapot te maken. Alsof hij nog niet genoeg kapot had gemaakt?
De schade die is aangericht –
Gebroken bleef ik achter, veel had ik verzwegen en mijn ouders wisten de helft niet van wat er eigenlijk allemaal was gebeurd. Ik durfden niet, ik schaamden mezelf zo erg dat ik liever alleen deze last zou dragen. Jaren en jaren gingen voorbij en ik ontwikkelde een dwangneurose, genaamd skin picking disorder. Niet wetende dat dit in verband stond met mijn verborgen emoties die ik had weggestopt rondom de situatie van de trauma’s die ik had opgelopen. Ging ik ook dit verbergen. Ik stond soms uren voor de spiegel mijn huid te checken op oneffenheden. Ik kon mezelf compleet verliezen in het uitknijpen van puistjes. Ik beschadigden mijn huid en had niet eens door dat ik aan het vluchten was voor de realiteit. Ik wilden gewoon even weg van alle pijn, en in de tussentijd deed ik mezelf pijn. Ik was teleurgesteld in mezelf als die gebeurden. Ik schaamden me voor mezelf. Twee dingen die gerelateerd stonden aan het trauma wat ik had opgelopen. Ik was niks meer waard, ik was een hoopje ellende. Dat waren de woorden die constant in mijn hoofd zich herhaalden. Alsof hij er nog steeds was, en tegen me stond te schreeuwen. Alsof hij zelfs nu vat op mij had, een soort van duisternis die in mij doorleefden zelfs nu hij uit mijn leven was. Ik begon mezelf steeds vaker te isoleren, kwam de deur niet meer uit en met een kapotte huid ging ik ook niet meer naar feestjes of verjaardagen. Niemand mocht weten dat ik mezelf dit aandeed, de eerste vormen van OCD werden toen zichtbaar vanuit een trauma reactie.
Herstellen en verder gaan –
De angst bleef, en er was geen dag dat ik niet bang was dat hij me zou komen opzoeken, verder stalken of simpelweg me ergens zou gaan achtervolgen. Dit gebeurden niet, en toch was het trauma een soort trigger geworden, en liep ik vaak overal te kijken of hij er niet was. Tot in hij ineens na jaren verscheen in de stad waar ik aan het werk was bij Douglas. Mijn lijf verstijfden en ik wist mezelf geen houding te geven. Het liefst wilden ik vluchten, verdwijnen. Maar dat kon niet, ik moest mezelf groothouden. Niet laten blijken dat het mij nog wat deed. Ik was aan het werk, en mijn collega’s wisten niks van wat ik had meegemaakt. Verdrietig maakten het mij, want ik voelden me zo ontzettend alleen hierin. Het besef bleef hangen, alle pijn was er nog steeds. Het was als een wond die opnieuw werd opengehaald, die nog niet eens was hersteld. Ik zat die periode al niet lekker in mijn vel, en kwam hierna in burn-out terecht, wat omsloeg in een depressie. Voor het eerst gaf ik aan mezelf toe dat het teveel was geworden. Trauma op trauma wat ik had opgeslagen in mijn lichaam begon zijn tol te eisen. Maar ik wilden toch helemaal geen hulp? Ik kon die prima zelf oplossen, tenminste dat dacht ik toen nog voor een tijdje. Niks was minder waar, ik kon het niet meer alleen. Ik stopten met werken, en gaf mij baan op bij Douglas om in therapie te gaan en zo kwam ik door een collega bij een hele fijne psycholoog terecht.
Therapie en EMDR –
Ik wilden me niet zwak voelen, therapie was voor mensen die niet sterk genoeg waren. Ik zat toen ook nog eens in een relatie die niet tot behoren functioneerden. En die ook totaal niet gezond voor me bleek te zijn. Maar is het heel gek dat ik alweer koos voor iets wat niet goed voor me was? Ik wist allicht niet beter, en voor mij was liefde een soort van ellendig iets geworden waarbij ik dacht dat als ik maar alles deed wat de ander van mij verwacht ik dan waardering terug zou krijgen. En die waardering was gebaseerd op mezelf precies zo gedragen als dat de ander van mij verwachten. Geen eigen mening hebben want dat is fout, grenzen aangeven leidt tot agressief gedrag en manipulaties. Jezelf op de eerste plek zetten, nee joh dat bestond niet bij mij. Ik was zo beschadigd, dat dit mijn overtuigingen waren geworden. Ik wilden niet alleen ervoor staan, dus zocht ik keer op keer naar bevestiging van partner of om me heen. Ik wist niet wanneer ik iets goeds deed. In mijn ogen was alles fout. Tijdens de therapiesessies, werd al snel vastgesteld dat ik een angststoornis, ptss en een depressie had. Jeetje, een hele waslijst aan diagnoses. Wat moest ik daar nu mee? Ik was in shock. Ik wilden dit helemaal niet. Ik had helaas geen keuze, en begon me langzaam te realiseren dat ik aardig wat emoties en gevoelens had onderdrukt. Dit kwam het ergste naar voren tijdens de emdr sessies. Ik had mijn kracht verloren om voor mezelf op te komen. Door de angst die alles was gaan overheersen. Ik voelden me klein en verloren. En eerlijk gezegd denk ik dat ik ondanks alles therapie nooit volledig ben geheeld toen er tijd tenminste. Ik was er helemaal nog niet klaar voor om echt aan de slag te gaan met mezelf. Ik durfden niet dieper te gaan dan de oppervlakte bang voor wat er zich allemaal schuilhield aan wat ik zo erg had geprobeerd te vergeten.
De schade ging door –
En ik belanden toen ik ongeveer 21 jaar was in mijn volgende ongezonde relatie. Ik leerden ik een jongen kennen, na een moeilijke periode van mijn 17 tot 19 al in een slechte relatie te hebben gezeten van een 3-jarige knipper licht relatie, waarin ik zowel geestelijk als lichamelijk kapot was gemaakt en ik seksueel was misbruikt, en er ook gedreigd was met fysiek geweld was ik heel erg kwetsbaar geworden. Ik was het meisje wat zogezegd al vanaf haar jongere jaren beschadigd was geraakt in haar zelfbeeld. Ik had geen grenzen, was een enorme pleaser en kenden geen normen en waardes. Ik wilden zo graag geaccepteerd en geliefd worden dat ik ging zoeken op plekken waar ik nog erger werd beschadigd. Ik wist niet beter, dat deze vorm van misbruik zoiets als trauma hechting juist om die reden bleef ontstaan. Ik hield het zelf in stand, omdat ik geen eigen individu was.
Alles wat me werd gezegd, daarin vormden ik een beeld wat de ander van mij wilden zien. Deze zogezegde relatie begon met tal van waarschuwingen die ik toen in de wind heb geslagen. Zoals een ex vanuit zijn kant die mij meteen vanaf het begin bedreigden, en lastigviel en hij hier vrij weinig mee deed, dan te benoemen dat ze zogezegd psychisch niet in orde was. Hij die dit gedeelte helemaal nog niet had afgesloten, en onder andere onze slechte communicatie en de ruzies die al snel vorm begon te krijgen over onder andere zijn ex, haar gedrag en zijn gedrag na onze ruzies. En mijn grote onzekerheid, angsten en minderwaardigheidscomplex die steeds meer op de voorgrond begonnen te staan. Ik begon mentaal steeds verder achteruit te geraken, en waar ik al jaren kampten met een vorm van OCD, oftewel skin picking disorder begon te steeds ergere vormen aan te nemen als een soort van coping mechanismen om te ontvluchten aan mijn emoties van schaamte, schuldgevoelens, angst en boosheid. 10 jaar heb ik met deze verschrikkelijke dwangneurose geleefd. Het was mijn enige uitvlucht voor alles wat ik voelden. Mijn emoties waren te veel, te heftig, te pijnlijk.
Steeds vaker overheersten het gevoel dat ik op de tweede plek stond, dat ik niet belangrijk genoeg was, en dat ik nooit de plek kon innemen van zijn ex. Note bene als er iets met haar aan de hand was, dan moest en zou hij eerst naar haar toe gaan, iets waardoor deze gevoelens werden bevestigd keer op keer. Zonder dat er rekening werd gehouden met mijn emoties en gevoelens, had ik beter moeten weten en toen moeten opstappen. Maar ik hield mijn mond, en zei niks. Stond met mijn voeten vaak aan de grond vastgenageld als dit weer gebeurden. Want wat moest ik anders? Weggegaan en mezelf op de eerste plek zetten was nu niet bepaald iets wat ik kenden of waar ik het gevoel van had dat ik daarin een keuze had. Zo gingen er jaren voorbij, waar ik genoegen nam met onder andere leugens, geheimen, dat ik werd gekleineerd en dat er vaak ook dingen werden gezegd waardoor ik nog minder eigenwaarde over mezelf kreeg dan dat ik al had. Je kan je voorstellen dat ik mezelf totaal kwijt was geraakt, terwijl ik eigenlijk in al die tijd al niet eens wist wie ik was. Ik voelden mezelf een marionet aan touwtjes, beïnvloedbaar voor alles en iedereen die mij kon sturen of vast had in een soort van greep waar ik maar niet uit leek te komen. Ook zijn ouders waren niet bepaald blij met de relatie, en benoemde mij vaak als mentaal onstabiel en te gevoelig.
Bijna 9 jaar zat ik vast in een soort van rode zee aan red flags die ik zelf niet zag. En ik zal niet alleen praten over de fouten die zijn gemaakt vanuit de andere kant, want ik ben me ervan bewust dat ik dit zelf in stand heb gehouden. Ik heb ook heus fouten gemaakt, en ik ben ook niet perfect. Niemand is dat, en iedereen heeft zijn of haar lessen te leren. Maar als ik kijk naar het aandeel waar ik op terug kijk bij mezelf dan komt het erop neer dat ik geen liefde kenden voor mezelf. En ik dus altijd meer van de ander hield dan dat ik dit van mij deed. Dit veroorzaakten claimerig gedrag, verlatingsangst, en emotie disregulatie. Waarin ik dus niet in staat was als een volwassene te reageren maar altijd van mijn kind pijn omging met elke vorm van afwijzing. Dit zorgden voor een heel ongezond klimaat binnen de relatie, en dit werd mij ook dan ook bestempeld dat ik de zogezegde toxische persoon was in de relatie zelf. Maar er werd niet gezien, of verantwoording genomen dat door de onveilige omgeving die vanuit de andere kant werd gecreëerd dat dit juist hetgeen was waardoor dit alleen maar erger en erger werd. De schade die werd aangericht hierdoor heeft zich jaren opgehoopt in mijn lichaam.
Na bijna 9 jaar kwam de relatie tot een einde. Na een lange periode van 4 x uit elkaar te zijn geweest en de laatste periode niet meer officieel samen te zijn geweest was het wel duidelijk dat we vooral moesten stoppen met trekken aan een dood paard.
Na een periode waarin duidelijk werd dat er veel naar boven was gekomen wat verborgen was gebleven, waren de scheuren niet meer te herstellen. En was het vertrouwen volledig gebroken.
Ik was kapot, volledig aan de grond met mezelf na het vechten na al die jaren om maar de liefde te krijgen die ik zo graag wilden, die ik zelf altijd had gegeven en duidelijk was geworden dat de ander niet hetzelfde had ervaren als jij zelf. Dat was nog de hardste klap van allemaal, en waarom was dit de harde klap. Precies omdat ik altijd maar bezig was met de buitenwereld, nooit met mezelf. Ik was niet belangrijk, iedereen om me heen wel. De woorden galmden door en veroorzaakten een trauma, eentje die ik niet kon bevatten. Hoe kan iemand zolang met je samen zijn terwijl het eigenlijk helemaal niet goed was, niet gezond, niet oké hier zelf ook aan bijgedragen hebben en dan ook nog toegeven dat jij degene was die er meer om gaf? Het voelden alsof er op die dag een stukje van mezelf stierf. En dat klinkt misschien heel heftig. Maar op dat moment was dit echt zo.
Een soort zwarte vlek op mijn hart en ziel –
De flashbacks begonnen meteen na de daadwerkelijke relatie breuk, ik had al een vorm van ptss door voorgaande trauma’s die ik had opgelopen, dus dit had we eigenlijk nog een schepje daar bovenop gedaan. Herinneringen en nachtmerries aan wat er was gebeurd. Ook aan de mooie dingen en aan de liefde die ik had gevoeld. Het was al een film op repeat, en tegelijkertijd een enge film waarin ik mezelf heel veel verdriet zag hebben. Elke keer weer als in mijn ogen dicht deed was ik terug in een bepaald moment. Het was moeilijk en heel zwaar, en ik raakten in een diep donker zwart gat en periode van mijn leven. Elk weekend was ik dronken, en ik kwam ook in aanraking met drugs. Ik ging alles verdoven wat ik voelden, om maar niet in contact te staan met de realiteit want die was simpelweg te duister voor mij.
Maandenlang was ik op de vlucht voor mezelf, jarenlang was ik aan het ontkennen. Doordat ik dit heb gedaan heb ik mezelf ontzettend lang vastgehouden in het verleden. Ik zat vastgeketend aan kettingen van mijn eigen demonen. Ergens wilden ik ze behouden, alsof ik mezelf wilden straffen. Dat ik het allemaal fout had gedaan, dat ik het verdienden om hieronder te lijden. Want ik verdienden geen verlossing. Ik was het toch niet waard? Dat was mijn overtuiging. Jaren gingen er voorbij en helaas ook andere ongezonde relaties kwamen voorbij. Ik bleef vastzitten in een soort van paradox, een herhalend patroon van mijn eigen verleden. Omdat ik mezelf niet beter gunden dan dat.
Pak vast, jouw kracht –
Het krachtigste wat je kan doen voor jezelf is jezelf troosten. Geef jezelf de mogelijkheid te zien dat het jouw schuld niet was. Je mag jezelf vergeven. Je mag ook weer verder gaan met jouw leven. Wetende dat je nu een keuze hebt die je toen niet had. Je bent nu sterker geworden dan wie je voorheen was. Want je ziet nu je waarde in. Ook al duurden dat vast langer dan je had verwacht. Het is niet erg dat je er langer over doet her terug te vinden. Het belangrijkste is dat jezelf weer ziet staan. Als de mooie persoon die je van binnen bent. En ook al heb je nu interne littekens. Dit maakt jou nog steeds geen minder mens.
De cirkel doorbreken –
Toen ik eenmaal werd wakker geschud door een laatste mislukte relatie eind 2024, ging ik pas inzien wat er al die tijd nu echt misging in elke relatie waar ik mezelf telkens in bevond. Het was een soort van herhaling op een les die ik nog steeds niet had geleerd. En dat was de les van zelfliefde en eigenwaarde. Het patroon wat zich telkens terug aandiende was over duidelijk. Ik moest door de oncomfortabele gevoelens heen werken, voor mezelf instaan, ontdekken wat ik belangrijk vind in connecties en wat ik absoluut niet meer wil. Ik moest opnieuw leren zien wie ik kan en mag zijn. Maar vooral leren accepteren wanneer de ander mij niet respecteert en dan netjes afstand nemen en doorlopen. En dit keer zonder mezelf af te vragen of ik wel goed genoeg ben, of dat dit dan aan mij ligt of de ander dit vindt. Minder op mezelf te betrekken, en mijn kracht hierin te vinden.
Hoe gaat het nu met mij?
Heb ik nog steeds triggers? Ja die bestaan helaas nog steeds. Schreeuwen, stem verheffen, agressief enige vorm van mezelf in gevaar voelen of onveilig kan hierin al een alarmsignaal brengen in mijn lichaam. Bepaalde woorden, scheldwoorden of dingen die mij naar beneden halen. Inmiddels kan ik beter mee om gaan dan eerst, en de plekken of stad waar ik eerst niet durfden te komen zijn niet meer een vermijding al kom ik er nog steeds niet graag. De herinneringen zijn langzaamaan op de achtergrond verdwenen, maar er hoeft maar wat te gebeuren en ik ben terug in het verleden. Dat is de schaduwzijde van ptss. Het kan lang goed gaan als je niet wordt getriggerd. Maar het kan helemaal fout gaan als dat wel gebeurt. Toch merk ik dat ik nu pas in mijn helingsproces durf te voelen, ik durf te kijken naar mijn pijn. Ik omarm het meer en meer, ik ren er niet meer voor weg. Wetende dat ik nu veilig ben, ik hoef niet meer te vluchten. Het is goed zo, denk ik bij mezelf. Je hebt het “overleeft”. En leven is wat ik wil, niet overleven.
Because when you survived something that once made you survivor. You also become your own savior.
Triggers herkennen –
Ik ben met name gaan herkennen wanneer mensen niet oprecht zijn, wanneer ze oude wonden aanraken en wanneer ik nu voel wanneer ik niet de juiste plek ben. Ik voel nu beter aan wanneer iets wel of niet goed voelt. En wanneer iemand respect heeft voor mij of juist niet. De balans waarin ik reageer vanuit emotie of bewustzijn wordt steeds beter en ik kan steeds vaker en sneller keuzes maken die komen vanuit mijn onderbuikgevoel.
Ik baseer keuzes niet meer op angst voor afwijzing. Of om alleen te zijn, want eenzaamheid heb ik doorgrond en dit doet ongelooflijk veel pijn. Maar daarin ga je wel leren herkennen wanneer je dus keuzes maakt gebaseerd op niet alleen willen zijn of uit verbinding.
Al met al is dit mijn weg naar vrede sluiten met het verleden. Alle stukjes met elkaar te verbinden. Het is een soort van krachtig gebaar naar mezelf, hoe ik nu omga met emoties, pijn, en alles wat hierbij komt kijken. Door het te zien, te voelen en omarmen. Ik geef de 20-jarige versie van mezelf een podium om op te staan. En zeg nu, je bent vrij van schaamte. Je mag nu eindelijk een stem hebben hierin.
Je was en bent altijd al genoeg geweest, je moest het alleen zelf nog zien.
Because when the time is right, your eyes will see that you were always enough for me –
Liefs, Marissa
Geef een reactie