Terugkijkend op het leven, heb ik altijd teveel weggegeven. Was ik me er nooit van bewust dat ik dit gedrag kon sturen of veranderen, maar dat ik mezelf er tekort mee deed is iets wat duidelijk was. Het was iets wat ik mezelf had aangeleerd.
Zelfs als het aan komt op famillie, was ik altijd bezig met hoe ik beter en voorzichtiger kon zijn. Bang dat ik nooit aan het perfecte plaatje kon voldoen, wat ik zogezegd in mijn hoofd had wat ik moest zijn om een perfecte dochter te zijn. De verzorger, de redder, de heler, de fixer. De zogezegde alles oplosser voor alle problemen die niet van mij zelf waren. Met twee benen gestrekt stapten ik in elke connectie die ik aanging in het leven.
Denkenden dat dit mij voldoening en eigenwaarde zou geven. Bang om fouten te maken, en om te falen, was ik goed in verdwalen in al mijn eigen verhalen.
Zo gericht op het bij elkaar houden van giftige en ongezonde patronen, zag ik bij mijn ouders geen goed voorbeeld van hoe "liefde" eruit had moeten zien. Was er geen gezonde vorm van communicatie, en was er geen echte aandacht voor elkaar. Door de thuis situatie, voelden ik me vaak als "teveel" bestempeld. Ik werd dan ook een steeds ingewikkelder kind. Met woede uitbarstingen en hevige emotionele schommelingen, voelden ik me vooral heel erg in de steek gelaten in mijn behoeftes en wat ik nodig had van beide ouders. Maar deze leken altijd te druk te zijn met het leven in hun eigen wereldje. Maar wat er werd vergeten is dat ik hun allebij nodig had, dat ze samen een team hadden gevormd om mij een goede basis te geven. Want juist die stabiele basis had het verschil kunnen maken.
Hoe verder?
De tijd van nu komt aan op als het ware jezelf heropvoeden, en dit bestaat uit je volwassen deel aanspreken en hierin nu beseffen dat jij jezelf die basis mag en kan gaan geven. Door bewust te gaan kijken naar welke patronen en oude gedragingen niet meer van toepassing zijn. Kan jij ze uiteindelijk doorbreken.
Loslaten -
De oude versie van wie ik ooit was, begind steeds meer te vervagen. Soms lijkt het alsof ik verhalen vertel over een vrouw die ik niet meer herken in mezelf. Ik was gevormd naar een evenbeeld van mijn eigen moeder, en afgeleid door een beeld van een vader die ik nooit echt heb gekend. Het voelt bijna alsof ik vervreemd ben van waar ik vandaan kom. En ik de vreemde ben in hun verhaal, maar ook in die van mezelf. Alsof ik geen grip meer heb op wat er allemaal is gebeurd, en het allemaal word afgevlakt door de echte waarheid die ik met me mee draag.
Voor de vraag, waarom ik moest opgroeien in een disfunctioneel gezin. Waarin ik geen echte keuze heb gehad om mezelf te ontplooien, om keuzes te maken die voor mij het beste waren. Om mijn eigen koers te kunnen varen. Moest ik met mijn schip de haven verlaten, niet alleen om alleen te kunnen ontdekken wie ik echt wilden zijn. Maar om zo uit patronen te stappen die al jaren ongezond voor mij waren. Altijd maar bezig te zijn met "perfect" te willen zijn. Mijn perfectionisme leidden mij tot een ondergang waarin ik zelf bijna verdronk. Het verleden waarin impulsief gedrag op de voorgrond stond, om gezien te worden om de verkeerde redenen. Waarin ik iedereen met mij mee trok, om maar enigzins op waarde te worden geschat voor wie ik eigenlijk wilden zijn. Maar de keuze lag al die tijd in mijn eigen hand bereik, ik had alleen niet in de gaten dat ik die keuze ook daadwerkelijk mocht maken. En dat ik helemaal niet hoefden te voldoen aan waarvan ik dacht hoe het ik moest zijn, of hoe ik me moest gedragen om geaccepteerd te worden door mijn omgeving of door mezelf.
Stukje bij beetje, verander ik het verhaal van mijn verleden naar een omkeer die ik heb gevonden toen ik afstand deed van de twee personen die mij hebben opgevoed. En daar waar ik durf te kijken, niet naar de fouten die zijn gemaakt maar hoe hun zelf vanuit een beschadigd verleden tekort hebben geschoten om henzelf te helen. Ik nu de keuze maak om te helen voor hen, niet omdat ik ze niet meer in mijn leven wil, maar omdat ik in zie dat niemand het ooit perfect kan doen. En dat daar waar ik ruimte ga maken om hen te laten zien dat het nooit te laat is om dingen te veranderen, ik de cirkel doorbreek dat ik het pad kies van zelfontwikkeling en groei. Dat het verleden geschreven is, maar dat de toekomst iets is waar zowel ik als je eigen bloed die je niet kan kiezen, wel een keuze laat zien dat ook op die manier hun gaan zien dat de oplossing ligt aan openlijk gaan communiceren over waar ze misschien het beter hadden mogen doen. Niet uit schuldgevoel of uit spijt, maar uit oprechte inzichten in hun eigen gedrag. Wat voort gekomen is uit hun eigen onopgeloste trauma reacties. Dat er geen schaamte hoeft te zijn in fouten die we allemaal maken, maar dat wanneer je eigen verantwoordelijkheid neemt hierin. Dat daar het begint ligt van een verandering die een pad van verlichting teweeg kan brengen. Waarin je uiteindelijk weer kan voort bewegen vanuit een gezonde geheelde versie van jezelf. En dat je dan pas in een gezonde verbinding kan staan met anderen.
Het verleden van mijn kind,jeugd, en grotendeels volwassen leven is iets wat ik nu bewust stap voor stap loslaat. Het is lang genoeg geweest voor mij dit allemaal met mij mee te dragen. Veranderen kan je dit niet meer, maar je kan ervoor zorgen dat je een nieuwe toekomst kan schrijven.
Een toekomst waarin je je niet meer laat leiden door ervaringen of herinneringen.
Maar door nieuwe kansen, nieuwe mogelijkheden en nieuwe doelen.
You can change the future, if you are willing to look further then what your own eyes can see.
Want daar waar jij je ogen sluit, en jezelf overgeeft aan het leven. Krijgt de richting die je op gaat vanzelf een nieuwe vorm.
Ik bedank mezelf, en vergeef mezelf voor alle druk die ik mezelf heb opgelegd. Het is nu tijd om vrede te sluiten met waar ik niet langer invloed op heb. En het te laten daar waar het hopenlijk uiteindelijk weer een weg terug zal vinden naar mij in de toekomst met de verbinding waarin ik in alle rust mag gaan zien dat wat nog niet is, wel kan komen.
You are the change! 🌟
Liefs, Marissa
Kommentare