Verbloeming

De donkere ruimte,

met scheuren gekenmerkt in het dak.

Waar het licht soms doorheen brak.

Was een gevoel aanwezig ,

Wat gehoord en gezien wilden worden.

Samenhangend, een angstaanjagend verlangen.

Door ogen bedrogen, die van haarzelf bleken te zijn.

Niet dieper, dan de oppervlakte.

Zal zij reiken naar haar diepste geheimen.

Om deze te verbloemen, met een glimlach op haar gezicht.

Als gezichtsbedrog, tijdens een illusie is er geen conclusie.

Tot wat zo duidelijk, is af te lezen aan haar hele wezen.

Middenin tussen alle anderen, is er ruimte om te veranderen.

Ook al is zij die ene bloem, kwetsbaar, en alleen bloeit zij als nooit te voren.

Konden anderen haar maar even horen,

over hoe de regen en de stormen haar raken.

Dat ze vecht voor rustig mee bewegen op de wind.

Gedragen als een kind, omhelst als een volwassen.

Gevlucht voor de liefde, in haar zelf.

Voor de vragen, die ze niet kon stellen.

Om haar eigen verhaal te vertellen.

Bedorven blaadjes, werden geplukt, en verdwenen op de grond.

Ze was als nieuw, voor de wereld om haar heen.

Vertederend, en zacht, in de bloei van haar ware ik.

Verborgen, achter gemaakte schoonheid.

Geen gehoor, aan wat ze daarmee verloor.

Ontstaan, vanuit gegronde wortels.

Herkenden haar doordrenkte wortels,

leugens die waren opgedrongen.

Voorzichtig aan wie ze haar ware kleur liet zien.

Verliet de geur van treuren om verdriet, haar niet.

Gericht op wat haar tegenhield, was ze bang.

Bang voor alles, wat ze zo graag wilden vastpakken.

maar angst kenden alle haar zwakke plekken.

En de zwakte kwam vaak langs.

Niet eenvoudig, maar tegenstrijdig dat was haar gevecht.

Niet krom, of recht, maar echt en oprecht.

Simpel, één rimpel, een blik in haar ogen.

De uitdrukking op haar gezicht, niet gelogen.

Smachtend haar tranen te drogen.

Altijd even zwaar om te dragen wat ze weet,

wat ze gister al wist.

Dat ze tegen beter weten in, altijd nog op zoek is.

niet bang te hoeven zijn, voor haar eigen, spiegelbeeld.

Hopend op de dag, dat de duisternis open breekt.

Zwart door licht verbleekt, en zij niet meer rent.

De duisternis niet grijs maar blauw lijkt te kleuren.

Als een open veld , zonder oordeel geveld.

@Marissa van Gils