Overspoeld,
van dingen die ik niet kan volgen, bedolven onder golven van tranen.
De golven zijn hard, de geluiden te intens. Het licht dooft, en alles word donker van binnen.
Zinnen geven aan mijn gevoel is als schrijven met een pen zonder inkt.
Dat gevoel dat door je lichaam en organen raast. Als een orkaan graast het al je rust weg.
Het pakt je op in chaos, haalt je weg bij veiligheid.
Is bereidt je door elkaar te schudden, zonder enige vorm van coördinatie. Een creatie van onrust waarin je geen richting meer herkent. Waarbij elk fundament element ontbreekt.
Het komt zonder waarschuwing, het voelt alsof je hele lichaam wordt gevuld, en onthuld in een verwoestende kracht.
Alles word stil, terwijl het om je heen blijft razen , gedachtes zonder enige vorm van samenhang.
Het maakt je bang, verloren in een deze zee van emoties.
Bang voor verdrinken, verliezen van datgene wat je diep van binnen niet kan verklaren.
Het word langzaam kil, alsof alles leeg is. En alles wat ik dan wil, is dat de storm mij opvangt. En zijn kracht verliest over mijn lichaam.
En mij terug brengt naar de kalmte van wie ik ben.
@Marissa van Gils
Geef een reactie